Ge moogt er wel naar kijken, maar aankomen niet

Deze frase uit een schunnig lied uit de jaren zestig schoot ineens door mijn hoofd toen ik eraan dacht dat de bewoners in de appartementen van het Scheldeoord wel uitkijk hebben op de groene oase van ’t eilandje in de Schelde maar geen toegang ernaartoe. Er is wel een hekken op de Jan Delvinlaan en langs daar heb je over de sluis op de Schelde rechtstreeks toegang tot het eilandje, zoals aangegeven door de groene pijl op de foto hieronder, maar je kan er niet in.

Om in de tuin te komen op ’t eilandje moet je van de Jan Delvinlaan naar de Vlaamsekaai, daar links het bruggetje over de sasdeuren over dan als je een van de gelukkigen bent die een sleutel heeft kan je het hek openen en moet je nu terugkeren tot voor de woning van de sasmeester waar je rechts afslaat, dan weer links voorbij de immer blaffende agressieve hond van de sasmeester onder de spoorwegbrug en dan kan je links de tuin binnen. Een omweg van 340 meter aangegeven door de rode stippellijn op de luchtfoto hierboven..

Sedert Juni 2015 mogen we met de Lochtingen ook een stukje van de tuin gebruiken om groenten te telen, maar bijna alle voordelen die een gemeenschapstuin zou kunnen hebben mogen we vergeten. Er moet telkens een van de verantwoordelijken bij zijn als een van de leden van de groep naar de tuin gaat. We hebben een lijst met namen moeten opgeven, en enkel wie op de lijst staat mag door het hek.

Op zondagen en feestdagen mogen ze er niet in en ook niet voor of na zonsondergang. En o wee de verantwoordelijke die het hek vergeet te sluiten eens hij binnen is, hij zal de banbliksems van de sasmeester moeten trotseren. De tuin zou nochtans een ideaal stiltegebied kunnen zijn waar studenten gaan studeren, waar ouderen eens een babbeltje doen in een groene omgeving… maar niets van dat alles behoort tot de mogelijkheden. Het is een tuin in de buurt maar niet van de buurt en dat voelt bijzonder onrechtvaardig aan.

In de achtergrond rechts bovenaan zie je de appartementen van het Scheldeoord

Het stuk grond waar de tuin ligt is eigendom van Infrabel en wordt gehuurd door de Steinerschool. Maar om in de tuin te komen moet men over het terrein van de NV Waterwegen & Zeekanaal (W&Z) onder de voogdij van de Vlaams minister van Openbare Werken, Energie, Leefmilieu en Natuur Ben Weyts. De politionele beperkingen opgelegd door W&Z op de erfdienstbaarheid van de weg naar de tuin gooit serieus roet in het eten. Ik ga mij hier niet verdiepen in de juridische gronden waarop de buurtbewoners geweerd worden uit de tuin, dat is voer voor advocaten, maar gezien het gedrag van W&Z in een andere zaak valt niet te hopen dat er snel verandering komt in de situatie als er niet een of andere vorm van actie wordt ondernomen.

Door de aanleg van de Ringvaart in de jaren 70 viel het scheepsverkeer in de Schelde-arm voorbij de sluizen stil en ontstond er een slikkengebied. Die Schelde-arm was jarenlang sterk vervuild, maar na een grondige sanering door Aquafin, ontstond hier een unieke fauna en flora met steltlopers en watervogels. Sedert het plaatsen van en stormsluis in de jaren tachtig is de oude Schelde voorbij het eilandje tot in Melle dichtgeslibd. Natuurpunt noemt het terecht het Gentse Zwin. Nu wou W&Z in 2013 een nieuwe sluis bouwen in Heusden, om zo pleziervaart mogelijk te maken op het traject van de Schelde tussen Gentbrugge en Melle. Daarvoor moet de Schelde-arm uitgebaggerd worden.

In een mum van tijd verzamelde Natuurpunt en 3000 handtekeningen van omwonenden tegen het plan en intussen verzetten het Gentse Stadsbestuur oppositie incluis, het gemeentebestuur van Destelbergen zich er tegen. Op 19 April 2015 verwelkomden Natuurpunt Gent, buurtgroep GEzwiNT, het Gentse Milieufront en de Jeugdbond voor Natuur en Milieu meer dan duizend fietsers, wandelaars en bezorgde burgers op hun Actiedag voor een ‘levende’ Schelde-arm tussen Gentbrugge en Melle. Nu nog actie voeren voor en door de mensen die rond het eilandje wonen.

Luchtbeeld van het eilandje via Google maps